Θα σας πω μια ιστορία σήμερα, παιδάκια.
Μια ιστορία με “κλέφτες” κι “αστυνόμους” και ανύπαρκτους εχθρούς, που συνειδητά ή και ασυναίσθητα (για το παιχνίδι, ρε γ@μώ το) αλλάζουν θέση και στρατόπεδο.
Επειδή σ’ αυτές τις περιπτώσεις, δεν έχει σημασία το στρατόπεδο. Σημασία έχει να υπάρχει εχθρός!
Τον διορίζουμε λοιπόν, αναλαμβάνει το ρόλο του, τον προσδιορίζουμε και αυτοπροσδιορίζεται.
Δυστυχώς! Χωρίς κανένα κίνητρο (για το παιχνίδι, ρε γ@μώ το) μπαίνουμε σ’ έναν ανελέητο πόλεμο φιμώνοντας τη λογική μας με τη φανέλα της ομάδας που επιλέγουμε.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα, παιδάκια;
Ή μήπως χρειάζεται πλέον να βρούμε την κρυμμένη σκοπιμότητα του να μεταλλάσσεται κανείς, σ’ όποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης “μισθοφόρων” κι αν ανήκει, από Homo Sapiens σε έναν απλοϊκό αγροίκο και μωρόφρονα Neaterdal που απλώς δεν ξέρει πώς να προσδιορίσει τον πραγματικό εχθρό του;
Πραγματικά λυπάμαι και για τους μεν και για τους δε.
Νόμιζα ότι η ανθρωπότητα πήγαινε μπροστά…..
Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους:
